Het is zaterdagmorgen vroeg… Met pijn in mijn leden van het slapen in een vreemd bed sta ik gebroken op. Bijna zeven uur, tijd voor de anderen om ook wakker te worden want het ontbijt is om 8 uur. Zo vroeg in de morgen merk je pas dat het delen van één kamer met vier personen zijn nadelen heeft. Ons ochtendritueel van potje poepen en douchen zorgde voor de nodige vertraging want niemand had zin om in de stank van een ander te zitten (en ik dacht nog wel dat ik naar viooltjes rook). Maar goed, we kregen het toch voor elkaar om op tijd voor het ontbijt te verschijnen. Het is druk, heel druk. Het hotel barst van de toeristen met veel kleine kinderen. Ach, wat kan je verwachten in een pretpark. Het ontbijt is zelfbediening: Men dient een (nat) dienbord te pakken vervolgens staan de broodjes klaar: petit pain, croissant en chocolade-croissant, diverse soorten cornflakes, hartig en zoet broodbeleg, appelmoes, yoghurt en puddinkjes. De Nederlanders haal je er zo uit, hun dienbladen zijn afgeladen want heee… het is gratis. Daarna is het zaak om een plekje te veroveren in het restaurant.
Wij vertrekken de dag vroeg want vandaag gaan we naar Parijs. Met de metro zit je binnen een half uurtje in hartje Parijs. Dit keer lette ik wel goed op de bordjes op het perron, de vorige keer toen Wim en ik naar Parijs gingen stapte we in de verkeerde metrotrein en werden met een ander Nederlands stelletje afgerangeerd. Dan sta je wel raar te kijken. Dit keer gingen we wel de juiste kant op. Nu was de vraag: wat gaan we bekijken in Parijs? Zelf wou ik heel graag naar Père-Lachaise, de grote begraafplaats waar veel bekenden uit de geschiedenis liggen begraven. Helaas waren de anderen daar niet zo positief over, jammer… Dus werd het de SacreCoeur, Montmatre, de Madelleine en daarna de Notre Dame. Een hele toer.
De rit startte dus onderaan de Sacre Coeur. Een heel indrukwekkend gezicht, zo’n grote kerk helemaal bovenaan de heuvel. Het is wel een hele klim naar boven dus om ons moed in praten besloten we eerst een kop koffie te nemen met een gebakje. Terwijl Wim en Paula naar de WC gingen bestelde Gerard en ik. Wim en ik namen een punt Tarte Tartin en Paula had haar zinnen gezet op een stuk Schwartzwalder Kirch Torte. Wim kwam terug van het toilet terwijl hij over zijn hoofd wreef. De toiletten zijn duidelijk niet gemaakt voor de lange medemens en Wim had behoorlijk zijn hoofd gestoten. Paula bleef maar weg en we begonnen behoorlijk ongerust te worden… Zou ze door de WC gespoeld zijn? Eindelijk kwam ze terug. Wat bleek? Ze was een week te vroeg ongesteld geworden. Tja, daar kwamen dus de krampen vandaan en de slechte uithoudingsvermogen. Dit keer vertrok ze MET tas weer naar het toilet. Gelukkig had ze een paar reservetampons in haar tas, maar het stond al vast dat we zometeen nog inkopen moesten doen. Bovendien bleek haar taartpunt nog goed bevroren. De kersen waren keihard en de slagroom bleek roomijs. Sommige hebben hebben altijd pech.
We hadden wat energie opgedaan en besloten aan de stevige klim te beginnen. Bij de eerste trap begon het al. We werden lastig gevallen door een stelletje Afrikaanse illegalen die als een hele meute de weg versperde voor elke toerist en leurden met twee touwtjes of zo. Opdringerig is dan nog zacht uitgedrukt. Ze gingen gewoon zo ver dat ze je weg versperde en aan je zaten om je stil te laten staan. Dat is een heel slecht idee als je een ongestelde vrouw bij je hebt. Daar moet je dit soort kunstjes niet bij flikken, die kunnen namelijk levensgevaarlijk zijn. Het is dan ook een wonder dat de man er levend van afgekomen is. Met een rode kop en stoom uit haar neusgaten stapte het dappere opdondertje verder nog luid briesend en snuivend. Ik vond het wel prettig dat Paula vanwege haar kramp om de haverklap moest zitten om uit te rusten, dat maskeerde mijn slechte uithoudingsvermogen. Eenmaal boven aangekomen hadden we een prachtig overzicht over de stad. Paula kon alleen geen trappen meer zien. Maar we wilde ook nog de Sacre Soeur zelf in. Maar daarvoor moest je dus weer een paar trappen op. Wat is die kerk commercieel geworden. Bij de ingang stonden twee mannen geld te innen en bij de uitgang weer. We waren trouwens snel de kerk weer uit want er was een kerkdienst aan de gang en wij vonden het niet kies om dan de kerk te bezoeken. Wim wou ook nog even de catacomben in, dus trapje af, ze wisten goed van prijzen. Een paar jaar geleden was de toegang gratis maar nu moest je € 5,= per persoon betalen. Dus trapje weer op want dat was wel heel gortig.
Daarna was Montmatre aan de beurt, ik kan daar wel heel kort over zijn. Een pleintje met de meest commerciële tekeningen en schilderijen. Eenheidsworst en zeer prijzig. Ik was er dan ook snel klaar mee. Het werd voor ons tijd om wat te eten te zoeken. Helaas waren de eettentjes bij Montmatre te prijzig dus we zochten een een leuk eettentje. Onderweg kwamen we ook nog een Turks supermarktje tegen. De tampons voor Paula!!! Maar hoe ze ook keek, ze kon alleen maandverband vinden. Probeer zo’n Turk dan maar eens duidelijk te maken dat ze tampons moet hebben. Zo’n Turk verstaat amper Frans, laat staan Engels. Nadat ook een potje Hints met de nodige gebaren geen resultaat bracht, zat er maar een ding op. De grote wondertas van Paula werd opengerukt en bungelend aan een touwtje kwam daar een tampon te voorschijn. Dat hielp. Uit het schap trok hij een doosje met tampons, Paula tevreden en wij konden op zoek naar een leuk restaurant. Die vonden wij 20 meter verder. Het geheel zag er heel stijlvol uit in de entourage van een oude herberg. Een driegangen menu voor 10 euro. Het eten smaakte voortreffelijk. Ook het toetje ging erin als koek. Wij hadden ijs (zelfgemaakt) en Paula nam de chocolademousse. Bij de eerste hap kreeg ze af een culinair orgasme. Het smaakte haar zo goed, dat ze om het recept vroeg en ze kreeg het ook nog. Maar alleen omdat de serveerster net een Nederlands vriendje had leren kennen. Binnenkort eten wij dus chocolademousse bij Paula.
Volgende stop was de Madelleine, een vrij onbekende kerk voor de meesten maar aan de binnenkant imposanter dan de Sacre Coeur. De metrostations konden weer veel trapjes waar we regelenmatig moesten stoppen omdat Paula het niet meer trok. Binnen in de Madelleine heb ik een kaarsje gebrand voor mijn moeder en Wim’s broertje en vader. Paula raakte overwelmd door de sfeer die in de kerk heerste en het werd haar allemaal even te veel. Ondertussen begon het bij Gerard te kriebelen. Hij wou op zoek naar een supermarkt voor wat goedkope slobberwijn voor op de slaapkamer. Maar vind in hartje Parijs maar eens een (goedkope) supermarkt, niet dus. Misschien in de buurt van de Notre Dame? Wij dus weer de metro in, trappie op, trappie af… De metro van Parijs is goed geregeld alleen bestaat er een heel gangenstelsel onder de grond die de ene metrolijn met de andere verbind. Dit alles werd Paula te veel. Ze kon niet meer. Ze was op…
We besloten de Notre Dame maar te laten voor wat het was en alleen nog even te stoppen in een voorstad van Parijs om te zoeken naar een supermarkt. Zo gezegd, zo gedaan. Terwijl Paula en ik een slokje gingen drinken in een brasserie gingen Wim en Gerard op zoek naar een supermarkt. Na bestudering van de goedkope wijnkaart (tusssen de 1 en 2 euro voor een glas) besloot Paula zich te wagen aan een zoet wit wijntje, helaas was dit wijntje “slechts” € 4,10. Paula kreeg een halve hartverzakking. Ondertussen kwamen Wim en Gerard weer terug, met de wijn. Even verderop vonden we een Turk waar we heerlijk hebben gegeten voor een prikkie. Terwijl de motregen uit de lucht begon te druppen, liepen we weer terug naar de metro die ons veilig naar het hotel bracht.
Terug op de kamer wou Paula met Wim en Gerard meedoen met de wijn maar na 10 minuten lag ze alweer te ronken. Letterlijk. De schone slaapster was in droomland belandt en hield ons wakker met het gesnurk en gekreun. Gerard greep maar weer naar het kussen dat over zijn hoofd belandde en Wim en ik vielen uiteindelijk toch in slaap. Midden in de nacht werd ik wakker. Wim zat op het randje van zijn bed. “Wat is er?” fluisterde ik zacht. “Ik hoor water op metaal kletteren” was het antwoord. Ik keek naar buiten maar het was kurkdroog. Het enige wat ik hoorde was het gesnurk en gekreun van Paula dat overal bovenuit klonk. Terwijl Wim weer sliep hoorde ik het ook… Dat was vreemd, het was alleen te horen als Paula NIET snurkte. Ik ging op onderzoek uit en wat bleek. Dit vreemde geluid kwam ook uit de mond van Paula. Behalve snurken en kreunen, liet ze nu ook al water kletteren.. Het moet niet gekker worden.
Share this: