Omdat de meeste van ons teleurgesteld waren dat de CAVE uiteindelijk een wijnpakhuis bleek te zijn in plaats van een grot, besloten we deze donderdag af te reizen naar het plaatsje Le Pradet aan de kust, waar in een oude kopermijn een museum was ingericht en rondleidingen werd gegeven. Helaas opende het museum pas om 2 uur haar deuren, dus hadden wij nog wat tijd om in Le Pradet door te brengen. Drie keer raden wat iedereen ging doen? Juist, het eerste de beste strandje opzoeken om te bakken en badderen. Wim en ik besloten eerst maar Le Pradet zelf onveilig te maken. Onderweg kwamen we bordjes tegen over een keramiekatelier. Hee, dat is interessant. De bordjes brachten ons naar een wijnhuis aan de rand van de stad. Helaas was de keramiekwinkel gesloten maar aan de overkant want een kunstenaar bezig met een van zijn sculpturen. Het bleek te gaan om Pierre Fouesnant, nogal een bekendheid. Wat een prachtige beelden stonden daar en wat een “prachtige” prijzen… 10.000 euro was niks. Verder een heel aardige man die, het begint eentonig te worden, werkelijk geen woord buiten de grens sprak. Daarna was het tijd om wat meer wijn te halen (ja, je moet toch wat)… Ditmaal werden we geholpen door zo’n echt oud wijnboertje inclusief alpinopet. Hij leidde ons een oude kelder binnen. Het was een opmerkelijk mannelijk. Hij liep voorovergebogen met een kleine bochel op zijn rug, naast hem liep een oude Duitse Herder die net zo beroerd liep als het baasje zelf. Opvallend was dat deze man niet gewoon kon ademen maar constant een fluitend geluid aan het maken was. Was deze opa met ons aan het flirten??? Ik hield het maar op een slechte gezondheid. Met een groot aantal flessen wijn in onze kofferbak, reden we Le Pradet in voor een lunch. De stad was bezaaid met leuke winkeltjes waar we ook gretig de portemonnee trokken. Het was te merken dat het etenstijd was, want de gebakjes in de etalage van de plaatselijk bakker zagen er wel heel lekker uit. Waarom moest ik nu ook zo nodig op dieet gaan in de weken voor de vakantie. We stopten uiteindelijk in een oud eetcafé op het dorpsplein. Terwijl het terras volzat met toeristen die smulde van de mosselen met friet, besloten Wim en ik vanwege de warmte het eten binnen te nuttigen. Alle ogen van de plaatselijke bevolking waren op ons gericht. Het publiek bestond voornamelijk uit oude mannetjes die hevig met elkaar discussieerde in rap gesproken Frans terwijl hun ogen gepriemd bleven op die twee vreemde heren die hun domein binnen waren gedronken. Het café zag er wat groezelig uit. De grond aan de bar was bezaaid met sigarettenpeuken, as en lege sigarettenpakjes. Nadat we onze salade op hadden zijn we teruggegaan naar het strand om de rest op te halen en in colonne reden we richting mijn. Het was duidelijk te zien dat deze omgeving enige weken geleden gedeeltelijk verwoest was door bosbranden. De zwart geblakerde skeletten van wat vroeger weelderig groeiende bomen waren geweest, stond in schril contrast met het sprookjesachtige uitzicht op een azuurblauwe zee. Gelukkig had de bosbrand geen schade aangebracht aan de kolenmijn.
Eenmaal binnen moesten we verplicht een haarnetje en een blauwe veiligheidshelm op. Ik zal je de foto’s besparen want echt flatteus stonden die dingen niet. Helaas bleek de beloofde rondleiding niet te zijn wat we er van verwachtte. We kregen geen echte rondleiding door de mijn heen maar op een beperkt gedeelte werden we langs een aantal ruimtes geleidt waar in het Frans wat werd verteld over de geschiedenis van de mijn en hoe de koperbewerking rond 1900 er aan toe ging. Licht teleurgesteld ging we terug naar huis om die avond heerlijk te barbecuen. Het is trouwens opmerkelijk hoeveel krekels zitten in het gebied waar wij verbleven. Je zag ze niet altijd even duidelijk, maar horen des te meer. Hele concerten werden speciaal voor ons gehouden. En de winkels lagen bezaaid met keramieke krekels die je ter decoratie in je tuin kan ophangen. De vrijdag zouden we het kalm aan doen. Alleen wat boodschapjes doen, de boel inpakken, opruimen en voor de rest lekker luieren in en aan het zwembad. En zo togen we zaterdagmorgen we weer richting huis, waar we na een reis van 16 uur vermoeit maar vol goede herinneringen in ons bedje stapte om in dromen de vakantie nog dunnetjes over te doen.