Koffie, het is bijna het levenselixer van de mens geworden. Mensen worden er mee wakker, mensen blijven er door wakker en hoe vaak wordt er niet geroepen om een lekker bakkie koffie, een bakkie leut. Helaas niet voor mij, ik ben niet echt dol op koffie en bovendien reageer ik niet goed op cafeïne. Ik hou het dus liever bij thee. Het is ondertussen een ware verslaving geworden, allerlei soort thee in te slaan. De keukenkastjes puilen ondertussen uit. Wim moet daar niks van hebben, dat is geen theeklant. Nee, Wim leeft op koffie. Maar om voor één persoon een volle pot koffie te maken, dat doe je niet zo snel. Dus hebben wij enige tijd geleden zo’n Senseo gekocht. Wim is er dol op en het is zeker zijn favoriete keukenapparaat. Zo’n lekkere bak koffie met een schuimlaagje erop klokt Wim dan ook zo binnen en ook de visite heeft liever een bak Senseo dan “normale” koffie.
Gisterenavond kwam mijn zus even langs om een DVD’tje te lenen. Ze kwam enthousiast binnen gelopen. Ze was die middag op de markt geweest en had DE uitvinding meegenomen. Snel graaide ze in haar zak en haalde een klein rond apparaatje eruit. Wat was dat? De meest vreemde ideeën gingen in mijn hoofd op. Een pessarium? Ik wist het echt niet. Zo blij als een kind liet ze zien wat het was: Een hervulbare koffiepad voor de Senseo. Een plastic gevalletje met een soort gaas, waar je koffie in kan doen en dan dicht kan klikken. Ja, daar wou iedereen wel een kopje Senseo mee. Tja, wat doe je dan? Dan maak je Senseo. Dus koffie in de pad, deksel erop en goed dichtklikken. “Kijk uit voor het gaasje!!” schreeuwde mijn zus en van de schrik vloog de pad en de losse koffie door de keuken. Oh, oh, oh wat een uitvinding. Ik moest het geheel aan het dunne plastic randje dichtklikken anders ging ik door het gaas heen. Met veel pijn en moeite kreeg ik de pad gesloten. In het apparaat gaf de pad inderdaad een geurig bakje koffie inclusief de schuimlaag. Tijd voor een tweede bak koffie. Dus koffiepad eruit, openmaken en… de koffieprut wilde er niet echt uit. Wat een bende. Ik moest alle koffie door de gootsteen wegspoelen. Nieuwe koffie erin, dicht prutselen, in het Senseo-apparaat en toen….. BZZZZZZ klik… Ai ai ai, Wim’s favoriete apparaat deed niks meer. Ik probeerde het apparaat te openen maar dat ging niet meer, de deksel had zich vacuüm gezogen. Ik zag een lichte paniek in Wim’s ogen. Op alle manieren probeerde hij het deksel te openen om die koffiepad eruit te halen. Ondertussen stonden mijn zus en ik te ruzieën.
– Het is jouw schuld, jij hebt koffie gemorst en nu is hij verstopt.
– Nee het is jouw schuld, met die rottige plastic pad
– Jouw schuld
– Nee, jouw schuld
En ondertussen had Wim bijna de tranen in zijn ogen. Ruim een dik kwartier heeft hij geprobeert zijn dierbare Senseo open te krijgen en die ellendige pad te verwijderen, maar te vergeefs. Uiteindelijk heeft hij het op moeten geven, natuurlijk ontstond er strijd over die de enige Senseo wel kreeg. De rest moest genoegen nemen met oploskoffie.
Vanmorgen kwam ik naar beneden en deed een poging om de Senseo te openen. In een vloeiende beweging ging het apparaat open en kon ik de nep-koffiepad verwijderen. Hoera, en met een glimlach om zijn mond dronk Wim weer vertrouwd zijn bakkie Senseo.