Vergelijk ik het trein reizen van 10 jaar geleden met nu dan merk je echt een groot verschil. In de tussengaande jaren hebben twee belangrijke zaken hun entree gemaakt in het treinreizen. Allereerst zijn daar de gratis krantjes Spits en Metro. Wanneer je ’s morgen de trein instapt zit bijna iedere reiziger op zijn eigen eilandje met een krant voor zijn snufferd. Metro, Metro, Metro, Spits, Metro, Spits, Spits en hier en daar een verdwaalde Telegraaf. Weg zijn de mensen die spontaan met je een gesprek aangaan. Voor de komst van deze bladen had je nog heel leuke contacten in de trein en was het af en toe echt gezellig.
Een andere spelbreker is “het mobieltje”. Bij tij en ontij zie je die krengen opduiken. Er zijn van die figuren die graag met hun nieuwe speeltje showen. Demonstratief nemen ze hun apparaat uit den broek, spelen er een beetje mee terwijl ze rondkijken of iedereen wel goed kan zien wat voor een kleine ze wel niet hebben. Want ja, de auto moet het liefst zo groot mogelijk, maar de mobiel zo compact als maar kan. Een enkeling gebruikt hun GSM als spelcomputer en mag je ongewild meegenieten van het heerlijke elektronische gepingel, nee dan kan je beter naar die onzinnige gesprekken luisteren die sommige mensen keihard in hun mobiel schreeuwen. De hele coupe kan meegenieten over wat de buurvrouw nu weer uitgespookt heeft en wat degene die dag beleefd heeft (meestal niet veel). En zo nu en wordt je getrakteerd op een aantal vette roddels over personen die je toch niet kent. Kijk de volgende keer maar eens in het rond in een overvolle trein. En wat zie je? Mensen die hun mobiel bewonderen, een SMS-duim oplopen van constant berichtjes versturen en ontvangen, mensen met hun wazige blik op oneindig voor zich uit zitten te praten (vroeger sloot je ze op, tegenwoordig krijgen ze een klein microfoontje waarin ze kunnen praten.)
Maar tegenwoordig vindt er een nieuwe rage plaats in de trein: “De Speurtocht”. Dat gaat ongeveer zo:
- (Irritant melodietje, meestal “Heb je even voor mij” van Franssie Bauer)
- Met Bert
- Waar ik ben?? Nou, hier…
- Ehhh.. even kijken. Voorin, in het eerste treinstel…
- Nee, ik zie je niet. Zwaai eens?
- Nee, ik zie je niet
- Nee, dat kan niet. Ik sta vooraan en jij bent er niet.
- Wacht nou… Blijf staan waar je bent, ik loop wel naar achteren.
En zo zie je regelmatig mensen voorbij lopen met een mobiel aan het oor, driftig op zoek naar hun gesprekspartner. Een ware speurtocht in de trein. Voorbij zijn de dagen dat je elkaar na afloop op het station tegenkwam. “Hee wat leuk, zat jij ook in de trein? Ik heb je helemaal niet gezien” Lang leve de GSM!!!