Gisteren waren we lekker bijtijds thuis, dus kon ik eindelijk “My Fair Lady” kijken op DVD. Deze ligt al een tijdje in onze kast om gerecenseerd te worden. Maar goed, de film duurt bijna 3 uur dus moet je wel aan het begin van de avond de dvd in de speler leggen. Van de week kwam er telkens iets tussen. Wim moest een aantal keren in de avond werken of we kregen visite. Gisteren dus niets van dat alles. Heerlijk, My Fair Lady met Audrey Hepburn en Rex Harrison. Ik ben dol op musicals en er zitten dan ook veel in onze DVD-collectie. De muziek uit deze musical is ook fantastisch om naar te luisteren en vele mensen kennen deze liedjes zonder te weten dat ze uit deze film komen.
Onze rode kater Ajax, verblijdde ons gisterenavond ook ineens met een bezoekje. Tijdens het warme weer was hij meer buiten dan binnen. Alleen om even te eten kwam hij naar binnen om met een volle buik weer te vertrekken. Maar gisteravond had hij schijnbaar genoeg van het horten en besloot mijnheer thuis te blijven. Hij had zijn plekje al gevonden. Op de grond, vlak voor onze sub-woover lag namelijk een plastic tasje. Ik weet niet of het katten eigen is, maar Ajax is dol op plastic zakjes/tasjes en dozen. Het maakt niet uit hoe klein de doos is, maar Ajax perst zijn rode dikke kattenkont er wel in. Vaak ligt hij helemaal opgevouwen is zo’n doos. Echt comfortabel is het niet maar Ajax lijkt dan zeer content.
Zo dus ook gisteren. Mijnheer zag de plastic tas en het had meteen zijn aandacht. Een paar minuten later lag hij prinsheerlijk op te slapen. Wij waren ook best wel moe en lagen lekker op de bank naar My Fair Lady aan het kijken. Op een gegeven moment zijn ze op Ascott bij de paardenrennen. Het gedonder van de naderde paardenhoeven zwellen aan via de achterspeakesr en ineens horen wij de paarden ook aan de voorkant voorbij denderen. Een sub-woofer produceert de lage tonen bij een film en aangezien de plastic tas waarop Ajax lag, vlak voor de woofer lag begon deze heftig te trillen en te ritselen. Ajax schrok zich een hoedje en sprong met 4 poten tegelijk de lucht in. Verwilderd keek hij naar het plastic tasje dat nu ineens weer roerloos op de grond lag. Voorzichtig kwam hij dichterbij, maar durfde niet meer echt in de buurt te komen. Hij kwam bij ons verhaal halen. Hij sprong op de bank, recht voor mijn gezicht zodat ik niet meer naar de televisie kon kijken. Ik kon er niks aan doen, ik moest zo lachen om Ajax. Maar dat liet hij zich niet over zijn kant gaan. Parmant draaide hij zich op, zijn kop recht in de lucht en liet mij zijn rode kont zien. Langzaam ging hij weer zitten met zijn kont naar mij toe. Katten kunnen niet praten maar laten wel merken hoe ze over de zaken denken.