SHIT, dacht Pasula toen wij zondagmorgen voor haar deurstonden. Surprise, riepen Wim en ik vol enthousiasme. En als wij zo plots voorhaar deur staan, weet Pasula al dat er een uitje is gepland en voordat ze kon zeggen “ik wil niet” zat ze al bij ons in de auto. De rit ging niet ver, want ook wij wilden het nieuwe stadshart van Almere wel bekijken. We waren lekker bijtijds en er liepen nog niet veel mensen, niet zo vreemd want de winkels waren ook nog niet open. Eerst dus maar een plasstop bij de McDonalds. Gelukkig kon ik mij inhouden en heb alleen wat achtergelaten en niks genuttigd. Een unicum. We begonnen in het oude centrum, want Wim moesten en zou naar de Xenos. Daarna was het de beurt aan een lingeriezaak. Daar wisten ze niet wat ze overkwam, een vrouw en twee mannen… Wie hoort bij wie… Zeker om gek van te worden, er werd ons 3x gevraagd of ze ons konden helpen en bovendien werden wij nauwlettend in de gaten gehouden. Misschien bang dat we een slipje in onze tas lieten slippen? Wegwezen hier. Na een heerlijke lunch kon het grote winkelen beginnen. En inderdaad Wim sleepte ons van winkel naar winkel. Van Haren, Coolcat, weer een schoenenwinkel, weer een kledingzaak. Totdat we in de C&A belandde. Tot mijn verrassing hadden ze veel leuke shirts en het duurde niet lang of ik stond met 6 shirts bij de kassa. Ondertussen beleefde Pasula en Wim hun eigen avontuur met een verkoper. Deze vond Wim een kanariegeel-overhemd wel leuk staan maar ook het knalroze shirt dat Pasula uit de schappen had gehaald stond beeldig… Met andere woorden Pasula en Wim namen met veel plezier de verkoper in de zeik. Jammer dat ik het gemist had. Toen ik klaar was, hadden Wim en Pasula weer wat leuks gevonden en konden we voor de tweede keer naar de kassa’s. Pasula in de ene rij en ik in de andere. Voordat we het wisten hadden Pasula en ik een weddenschap afgesloten wie het eerste aan de beurt was. Ik verloor en moest op een ijsje trakteren. We liepen naar buiten maar in de etalage zag Wim een leuk shirt en ja hoor… voor we het wisten stonden we weer midden in de C&A. Het resultaat: met vier shirts voor Wim bij de kassa. Joviaal werden we door de kassiere begroet. Het leek of we de huisvrienden van de C&A waren. Een vierde keer zag ik echt niet zitten en met man en macht sleepte Pasula en ik Wim naar buiten. Naar de kwalitaria voor een ijsje. En vijf minuutjes later zaten we met z’n drietjes heerlijk likkend (aan het ijsje) op het terras…
SHIT deed het vogeltje en voordat we het wisten zat er een dikke flats in Pasula’s haar. Een grote schijtlijster vloog over en gebruikte Pasula’s hoofd als schijtschijf.. ehhh schietschijf. Niet zo vreemd want op een paar tafels verder stonden nog borden met etensresten waar een stel lijsters, meeuwen en mussen zich te goed aan deden. Het werd dus tijd om snel verder te gaan. Het nieuwe stadshart van Almere in. Nou, dat heb ik geweten, het nieuwecentrum bestaat bijna alleen maar uit kleding- en schoenenzaken. Een kolfje naar Pasula’s en Wim’s handje en voetje want bij Taft werd de een na dea ndere schoen gepast en natuurlijk gekocht. Op naar de volgende winkels. Ondertussen liep ik op mijn tandvlees.
SHIT dachten Pasula en ik toen Wim alweer een kledingzaak inliepen, en weer een, en weer een. We liepen nu al een dikke vier uur door de winkels heen en mijn tandvlees begon al behoorlijk te slijten. Gelukkig was het al bijna 5 uur en sloten de winkels bijna maar Wim wist van geen ophouden. Het was dat de winkels sloten want anders had dat winkelmonster het nog wel langer vol kunnen houden. We besloten wat te eten te halen bij de Burger King en het bij Pasula thuis op te peuzelen. Na eerst nog een kwartier te hebben gestaan om het parkeergeld te mogen betalen, liepen we richting auto.
SHIT, zeiden Pasula, Wim en ik toen ik de sleutel van de auto in het contactslot omdraaide en er niks gebeurde. Nou lekker was dat. Autopech… In ieder geval stonden we droog maar konden we een dik uur wachten op de wegenwacht. De hamburgers waren ondertussen koud geworden en de frieten hingen er koud en slap bij. Niet meer om te pruimen. En voor een groot gedeelte verdween het eten in de prullenbak. Na een dik uur kwam de wegenwacht aangereden. Er werd gekeken, gerommeld etc. en al snel kwam hij tot de conclusie dat de accu niet goed meer was. Hij was zelfs zo slecht dat de motor om de haverklap af sloeg. Gelukkig had de wegenwachtmijnheer nog wel een accu in de aanbieding. Kosten € 115,- maar door de stroomstoring is de hele boordcomputer van slag. De ene na de andere foutmelding. Daar zullen nog wel meer garagekosten bij komen… SHIT!!!