Afgelopen week was een spannend weekje. Het plan dat ik insuline moest gaan spuiten, was gekomen. En ik moet eerlijk bekken dat ik daar eigenlijk wel als een berg tegenop zag. Tot voor kort kon ik het nog met medicijnen doen maar ook dat ging niet meer. Afgelopen tijd moest ik 7x per dag bloed prikken om te kijken of ik kon voldoen met 1x insuline prikken of dat het 3x per dag zou worden. Afgelopen woensdag moest ik terugkomen en dan zou ik leren prikken. Tevens zou ik te horen krijgen hoeveel keer ik insuline moest prikken. Helaas kon Wim niet mee voor de morele steun, maar Pasula bood zich heel lief aan om mee te gaan.
Die woensdag ontmoette we elkaar op station Lelystad Centrum, alwaar we de bus namen naar het gezondheidscentrum Het was koud, waterkoud maar Pasula wou buiten even wachten om wat vervuilde warme lucht in te houden (lees een peuk opsteken). Terwijl we daar zo stonden te kleppen, kwam toch Wim aangereden. Hij had toch wat eerder vrij kunnen krijgen en zo ging ik met een escorte van twee man sterk het gezondheidscentrum in. Bij het vorige bezoek aan de praktijkondersteunster had ze het contact over de afspraak om half vier, maar bij controle in het boekje stond half vijf. Toen om half vier iemand anders naar binnen werd geroepen, checkte ik de tijd even bij de assistente. En inderdaad, ik was een uur te vroeg. En daar zaten we dan met z’n drieën, een beetje beduusd in de wachtkamer. Gelukkig zit er een supermarkt in de buurt dus besloten we even een boodschapje te doen. Nu kunnen wij ons goed vermaken in de supermarkt. De stemming zat er helemaal in toen een van de medewerkers via het omroep-systeem gesommeerd werd naar het S.M.-kantoor te komen. Even twijfelde we of we het wel goed hoorde, maar een tweede oproep overtuigde ons ervan dat we het echt goed gehoord hadden. Vreemde jongens, daar bij de Albert Heyn.
Na de boodschappen was het tijd om weer terug te keren naar het gezondheidscentrum. Nu zat ik natuurlijk wel met een dilemma. Want wie mocht er mee naar binnen? Wim of Pasula? Of geen van beiden? Uiteindelijk ging ik dus met een twee-koppige escorte het kleine spreek kamertje in. De praktijkondersteunster keek wel vreemd op maar vond het totaal niet erg. Ze legde alles goed uit en beantwoorde elke vraag die wij stelde. Gelukkig was mijn bloed-suiker zodanig dat ik maar 1x per dag hoefde te prikken. Het was tijd om te oefenen. Dus in bijzijn van twee dames en Wim liet ik mijn broek zakken. De prikpen werd overhandigd en zonder te blikken of blozen drukte ik de naald in mijn been. Je voelde de naald er bijna niet ingaan en pijn doet het helemaal niet. Wel is het een vreemde gewaarwording om zelf een naald in je been te steken.
Afgelopen vrijdag ben ik begonnen met het prikken van insuline. In het begin is het een laag niveau maar deze wordt steeds opgehoogd tot ik aan een goed niveau zit. Helaas moest ik met een ander medicijn voor mijn suiker stoppen zodat voorlopig mijn suiker nog vrij hoog blijft, maar toch voel ik mij een stuk beter. En als het goed is wordt het alleen maar beter en beter…