Wat ben ik blij dat ik niet tot een nomade-volk behoor… Waarom? Ik heb echt een gruwelijke hekel aan verhuizen. Bij de gedachte dat ik moet verhuizen, breekt mij het koude zweet uit. Het inpakken, sjouwen, opnieuw inrichten. Nee, dat is aan mij niet besteed. Of ik van plan ben te gaan verhuizen? Lieve hemel, nee! Wij hebben een heerlijk huisje en daar wil ik nog heel wat jaartjes gelukkig zijn.
Maar afgelopen weekend mochten we wel iemand anders verhuizen, dat hebben we geweten. Pas op een verhuizing zie je wat voor een troep je eigenlijk in huis heb en met troep bedoel ik echt troep. Het stel was al op leeftijd en het oude kinderstoeltje en de kinderbox… Alles moest mee. Dat was dus veel sjouwen, inladen, naar het nieuwe huis, uitruimen en in de juiste kamer neer zetten. Niet mijn favoriete klus maar mijn humeur ging nog meer achteruit door de gedragingen van de vrouw en de dochter des huizes. Dochter van bijna 16 zat liever achter de computer dan dat ze een handje uit de mouwen stak. Ondanks onze opmerkingen ging er weinig van haar uit. Ook de vrouw des huizes was liever lui dan moe. Ook moesten we zelf om koffie vragen. In de keuken lagen krentenbollen. Lekker, dacht ik nog, werken maakt tenslotte hongerig. Nou, mooi niet he. De krentenbollen waren voor hun zelf en voor eten was niet gezorgd, zodat we zelf naar de snackbar moesten voor eten en drinken.
Gisteren was de vrouw des huizes helemaal niet in zicht toen de laatste spulletjes overgebracht moesten worden. Ze had zich in haar nieuwe huis in een kamer opgesloten om “de linnenkast in elkaar te zetten”. Ze heeft zich niet laten zien of horen. Toen een van ons in de kamer keek, bleek dat ze zich met haar dochter had opgesloten met een fles frisdrank. Dat was toch echt de druppel. Zonder een druppel drinken of een hapje gingen we weer naar huis. Een ding weet ik zeker, dit is de laatste keer dat ik hun ooit help verhuizen!!!